Jedwab naturalny to jeden z najbardziej luksusowych materiałów. Ma bogatą historię i wyjątkowe właściwości. Historia powstania jedwabiu sięga XXVII w p.n.e. i wiąże się z jedną z najlepiej strzeżonych tajemnic starożytnych Chin. Przez tysiące lat Chińczycy byli jedynymi znającymi tajemną sztukę wytwarzania jedwabnych nici.

Aby poznać tajemnicę wytwarzania jedwabiu, około 550 roku n.e. cesarz bizantyjski, Justynian I wyprawił dwóch mnichów z tajną misją do Chin. Kiedy po dwóch latach wrócili, przywieźli ukryte w bambusowych laskach jaja jedwabnika. Tajemnica została rozszyfrowana, a chiński monopol złamany. Jedwab lub dokładniej – przędza jedwabna – wytwarzana jest z kokonów jedwabnika. Otrzymywana jest przez rozwijanie kokonu motyla, przez co uzyskiwanie tkanin z jedwabiu dawniej, nie było ani proste ani tanie.

Istnieją dwa rodzaje jedwabiu. Jeden powstaje z kokonu jedwabnika morwowego, drugi z kokonu jedwabnika dębowego. Jedwabniki morwowe są hodowane w specjalnych warunkach, natomiast jedwabniki dębowe żyją dziko. Dziki jedwab ma ciemniejszą barwę – szarą lub czarną, ponad to jest bardziej szorstki, sztywniejszy i przez to mniej przyjemny dla skóry.

Włókno z kokonu jedwabnika morwowego przewyższa pod wieloma względami włókno dzikiego jedwabiu: jest dłuższe, bardziej elastyczne, lepiej wchłania wilgoć. Jedwab morwowy jest niesamowicie gładki i delikatny w dotyku.

Jedwab wyróżnia się szczególnym połyskiem i charakterystyczną delikatnością. Ze względu na unikalną gładkość i charakterystyczny wygląd, dotyk jedwabiu na skórze daje uczucie luksusu. Sporo wspaniałych strojów – na przykład japońskie kimono, indyjskie sari czy koreański hanbok – łączy pewna cecha: niekiedy szyte są z połyskliwego jedwabiu, zwanego królewską tkaniną. Dawniej na noszenie jedwabiu mogli sobie pozwolić tylko możni tego świata; dziś – również przeciętni obywatele.

Sztuka malowania na jedwabiu zaczęła się rozwijać w Indiach, w II wieku naszej ery. Do Europy trafiła z Rosji carskiej ok. 1920 r. Istnieje wiele technik barwienia jedwabiu m.in.:Shibori. Jest to stara japońska technika (pierwsze znane przykłady pochodzą z VIII wieku). Termin „shibori” oznacza barwienie materiałów, które wcześniej zostały w jakiś sposób złożone, zgniecione, ściśnięte lub skręcone. Najczęściej wykorzystuje się tkaniny naturalne, takie jak bawełna, jedwab czy płótno lniane. Technika ta daje ogromną możliwości eksperymentowania i tworzenia zupełnie nowych wzorów.

Jednym z najbardziej popularnych ostatnio przy tworzeniu biżuterii produktów, są plisowane wstążki jedwabne. Przedmioty wykonane z jej użyciem są naprawdę piękne i efektowne. Wstążki te nazywane są po prostu wstążkami shiborii. Barwione są ręcznie metodą Arashi Shibori: tkanina jest owinięta na przekątnej wokół słupa, następnie materiał jest bardzo ściśle owijany sznurkiem na słupie i marszczony, z góry do dołu. Rezultatem jest plisowana tkanina z wzorem zawsze na przekątnej, pozwala to na osiągnięcie niezwykłego efektu kolorystycznego. Dzięki zastosowanej technice, każdy fragment jedwabnej wstążki może mieć inne odcienie, a ręczne malowanie sprawia że jest ona niepowtarzalna.