Vintage – styl, który zasłużenie zwraca na siebie uwagę. Polega on na eksponowaniu rzeczy z minionych epok współcześnie. Jest to niezwykle ekspresyjny nurt mody, a jego cechą charakterystyczną jest łączenie przeciwieństw. Przykład takiego łączenia stylów jest widoczne przede wszystkim w architekturze wnętrz – elementy z innej epoki można umieścić w nowoczesnym wnętrzu, lub też starym rzeczom nadać współczesne zastosowanie.
Co się zaś tyczy jubilerstwa – idealnym przykładem stylu vintage jest zastosowanie w biżuterii pięknych kamei. Ozdobom tym należy się szczególna uwaga. Jednak na samym początku należy odpowiedzieć sobie na pytanie – czym jest kamea?
Otóż jest to pewien rodzaj gemmy, tj. dekoracyjnego szlachetnego lub półszlachetnego kamienia ozdobionego reliefem, używanego jako ozdoba lub pieczęć.
Cechy charakterystyczne kamei to:
- owalny kształt (koniecznie!),
- wypukłe zdobienia.
Kamea jest ozdobą znaną już od czasów starożytnej Babilonii, jednak szczególnie kochana była w starożytnej Grecji oraz w starożytnym Rzymie. Samo słowo Kamea wywodzi się z języka arabskiego – „kamma” i znaczy to dosłownie tyle co garb, wypukłość.
Starożytni umieszczali na nich początkowo popiersia pięknych kobiet. Grecy poszli dalej – na swoich kameach umieszczali sceny mitologiczne, symbole religijne lub florystyczne. Nieco dalej posunęli się starożytni Rzymianie – bardzo lubili umieszczać na kameach wizerunek cesarzy. Oczywiście w hołdzie i próbie uwiecznienia w korzystny sposób władcy.
Jedną z charakterystycznych cech kamei była różnobarwność. Idealnymi materiałami do wykonania kamei były minerały takie jak onyks, agat lub karneol, a to dzięki temu, że są to dwu (lub wielo) wartwowe materiały. Innym materiałem z powodzeniem wykorzystywanym w kameach były muszle oraz koral.
Kamee co jakiś czas pojawiały się i znikały z kart historii. Swój początek wzięły w starożytności, by tak jak i ona przeminąć i w czasach średniowiecznych odejść do lamusa. Z rzadka tylko pojawiały się np. w kościele na krucyfiksach. Ponownie została odkryta dopiero w renesansie – czyli epoce zafascynowanej mądrością i bogactwem starożytności. Wtedy właśnie popularna zaczęła być biżuteria z użyciem kamei – głównie w medalionach, pieczęciach lub nawet pierścieniach.
Bardziej bogatą formę kamee przybrały w baroku. Sam barok aż kipiał od złota i bogactwa. Również kamee umieszczane w broszach i wachlarzach szybko stały się symbolem przepychu i bogactwa.
Kolejny kres popularności kamei nastał na początku XX wielki, gdzie w obliczu wojen, głodu i zniszczeń symbol bogactwa i obfitości był łagodnie mówiąc niemile widziany.
Dziś znów powoli popularność kamei wzrasta. Dzięki stylowi vintage lub nawet steampunkowi staje się coraz bardziej widoczna.
Kształt i forma kamei jest bardzo wdzięcznym materiałem do prac nie tylko stricte jubilerskich, ale również doskonale znajdzie zastosowanie w technikach takich jak sutasz, beading oraz wire wrapping. Osobiście dałam się przekonać ich urokowi 🙂 Może i Ty się na nie skusisz?
Ciekawostki:
- słabość do kamei mieli m.in. Kleopatra oraz Marek Antoniusz,
- w epoce renesansu na cześć tych rzeźbionych ozdób dziewczynki otrzymywały imię Gemma,
- w baroku znana była technika cameo babille – polegająca na wykonaniu na kamei wizerunku głowy i ozdabianie go naszyjnikiem lub kolczykami w formie małych kamei,
- słowo vintage pochodzi z terminologii winiarskiej, a odnosi się do wina wyprodukowanego w jednym sezonie. Decydujące jest tu zatem zachowanie pewnej spójności i jednoznacznego pochodzenia winogron użytych do jego produkcji.
Zostaw komentarz